Termostabilność polimerów
Z punktu widzenia zastosowań praktycznych istotne jest określenie maksymalnej temperatury w jakiej polimer może być eksploatowany bez zmiany swoich właściwości. Termostabilność jest określana przez temperaturę, w której rozpoczyna destrukcja chemiczna polimeru.
Za polimer termoodporny uznawany jest taki, który nie ulega degradacji w czasie długotrwałej eksploatacji w temperaturze do 170 st. C i nie zmienia kształtu ani nie ulega stopieniu przy krótkotrwałym ogrzewaniu do poziomu 400 st. C. Badania właściwości termicznych umożliwiają oszacowanie czasu długotrwałej pracy tworzywa, a także pozwalają określić maksymalna dopuszczalną temperaturę pracy i maksymalna temperaturę przetwórstwa.
Termiczna stabilność jest ściśle związana z budową makrocząsteczki. Polepszeniu odporności termicznej sprzyja większa sztywność makrocząsteczki, która można podwyższyć np. przez obecność pierścieni aromatycznych i heterocyklicznych, czy wiązań wodorowych. Duże znaczenie ma również symetria budowy, obecność podstawników bocznych w łańcuchach oraz usieciowanie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz