Politlenek fenylenu (PPO) został po raz pierwszy opracowany
w koncernie General Electric w 1956 roku , a jego masową produkcję rozpoczęto w
1960 roku. Ze względu na trudne przetwórstwo homopolimeru wprowadzono
modyfikację polistyrenem lub kopolimerami blokowymi butadienowo – styrenowymi. Produkty
modyfikowane charakteryzuje wyższa udarność.
Politlenek fenylenu wykazuje dobrą mieszalność z innymi
polimerami. Dostępne są mieszaniny PPO z polistyrenem wysokoudarowym,
poliamidami, poliolefinami oraz politereftalanem butylenu.
Jeśli chodzi o właściwości to PPO jest tworzywem
termoplastycznym o strukturze bezpostaciowej. Wykazuje wysoką temperaturę
zeszklenia w zakresie ok. 210 stopni Celsjusza, jednakże ze względu na
możliwość utleniania w podwyższonych temperaturach nie ejst stosowany do pracy
ciągłej powyżej 125 stopni Celsjusza.
Do jego zalet nalezą takie cechy jak: dobre właściwości mechaniczne
i to także w wysokich temperaturach, znakomita odporność hydrolityczna, bardzo
niska wodochłonność w porównaniu z innymi polimerowymi tworzywami
konstrukcyjnymi, mała podatność na pełzanie, mały współczynnik rozszerzalności
liniowej, dobre właściwości dielektryczne, niska palność, mała gęstość, odporność
na działanie słabych kwasów i zasad i niektórych rozpuszczalników.
Do wad zaliczyć zaś trzeba brak odporności na działanie rozpuszczalników
węglowodorowych oraz niską udarność odmian, które nie są modyfikowane.
Najpopularniejsze nazwy handlowe tworzywa to Polioksyfenylen,
Noryl, Norpex, Ashlene, Vestoran.
